Program – Rekomendacje, zalecenia, standardy postępowania

Odzwierciedleniem wiarygodności jest także zaufanie do przekazywanej wiedzy, która musi pozwalać na jej praktyczne stosowanie.

Powszechnie na świecie przyjmuje się coraz bardziej uniwersalny język rekomendacji, zaleceń czy też nawet standardów. Przyznać przy tym należy, że ta ostatnia forma bliska jest unormowaniu systemu i wymaga zrozumienia i przyjęcia przez ustawodawcę oraz organy Państwa. Narzędzia te będą miały na celu zmniejszanie zagrożeń dla pacjenta i jego rodziny, ale także i dla profesjonalistów medycznych. Coraz powszechniejszym problemem dla organizacji ochrony zdrowia są ubezpieczenia od ryzyka wystąpienia błędów medycznych (Malpractice insurance), w tym także w zakresie odpowiedzialności cywilnej. Niewątpliwie pomocnym staje się takie zabezpieczenie postępowania diagnostycznego, leczniczego i rehabilitacyjnego, które minimalizuje prawdopodobieństwo popełnienia błędu. Coraz częściej spotkać można taki sposób postępowania zainicjowany przez samego świadczeniodawcę, choćby zakład opieki zdrowotnej, czy nawet indywidualnie praktykującego lekarza. Stosowanie rekomendacji, zaleceń, przewodnika klinicznego, czy też nawet standardu postępowania ułatwiać może codzienną praktykę.

Oczywiście warunkiem uznania takich rekomendacji jest związanie ich z szeroką reprezentatywnością opinii, wiedzy opartej na faktach, czytelnością i stosowalnością zasad. Przygotowanie ich bez gruntownej analizy ekonomicznej, oceniającej skutki działania obarczone byłoby wadą trudną do zaakceptowania. Tym samym w pracach należy ostrożnie podchodzić do przyjmowania rozwiązań stosowanych w innych warunkach organizacyjno-prawnych i ekonomicznych. Konieczne jest także takie przygotowywanie rekomendacji, które zaakceptowane będą przez szeroką reprezentacje profesjonalistów medycznych.

W działaniach należy dążyć do szerokiego upowszechniania tej wiedzy.

Niezwykle istotny jest sposób komunikowania się Stowarzyszenia z szeroko rozumianą opinią publiczną. Przykładem może być organizacja szkoleń, konferencji, czy też upowszechnianie wiedzy za pośrednictwem publikacji. Możliwe jest wydawanie cyklicznych publikacji lub też dodatku do już istniejących.

Wartym zastanowienia się jest organizacja lub uczestniczenie w cyklicznych imprezach naukowych, w trakcie których problematyka ciężkich krwotoków stanie się rozpoznawalna oraz utożsamiana z Stowarzyszeniem oraz poszczególnymi jego członkami. Owocem takich imprez byłyby komunikaty, ustalenia, konsensusy lub inne formy uzgodnień, tworzących podstawy merytoryczne działania Stowarzyszenia, które jednocześnie wyznaczałyby kierunek zaangażowania w sprawy bieżące oraz długofalowe.